Które z idei wniosły istotny wkład do myślenia o człowieku w organizacji jako podmiocie, a nie przedmiocie? Jedną z nich jest z pewnością koncepcja Kurta Lewina. Lewin wniósł istotny wkład w podwaliny myślenia o naturze człowieka jako podmiocie, na który w przestrzeni organizacyjnej oddziałują różnorodne siły. W jego koncepcjach uwypuklona została waga systemowego spojrzenia na role osób i grup w organizacji. Zaznaczona została także istotność poczucia wpływu osób i grup na system organizacyjny i sposób jego funkcjonowania.
Lewin podkreślał znaczenie kontekstu dla zachowań osób w organizacjach. Człowiek nie jest bowiem istotą doskonale racjonalną, kalkulującą wyłącznie zyski i straty materialne związane z określoną pracą. Organizacja dostarcza ram dla zachowań osób i zespołów, kształtuje przestrzeń życiową i związane z nią dążenia czy inspiracje. Ważnym aspektem działania osób w organizacji jest ich satysfakcja z budowanych relacji i możliwość realizowania w organizacji różnorodnych celów życiowych. Istotną strukturą w organizacji jest grupa (zespół), przynależność do niej oraz ustanowione przez nią wartości, normy oraz role.
Lewin zajmował się także modelami przywództwa. Podkreślał przewagę przywództwa demokratycznego i partycypacyjnego nad autokratycznym. Za istotny element pracy osób zarządzających uważał analizę i zarządzanie polami sił – zarówno w odniesieniu do poszczególnych podwładnych, jak i struktur zespołowych i grupowych, za które są odpowiedzialni.
Koncepcja Lewina zyskuje nowy blask we współczesnym świecie. Ukierunkowanie na zespołowość i inspirujące (a nie forsujące) przywództwo, to trendy rozwoju organizacji świetnie wpisujące się w teorie Lewina sprzed 80 lat. Rozwijając zespoły uczymy je jak efektywniej myśleć systemowo. Jak balansować indywidualny rozwój osób z wyzwaniami rozwojowymi dla zespołu i organizacji. Jesteśmy przekonani, że w wielu sytuacjach rozwój kompetencji i wdrażanie ich w praktykę są bardziej skuteczne, gdy dzieją się systemowo – np. formie udziału całego zespołu, funkcjonalnego czy projektowego, w określonych działaniach rozwojowych. Rozwój systemowy dziejący się w zespole, razem z zespołem jest łatwiej wdrażać w codzienną praktykę organizacji. Codzienny kontekst nie stawia oporu, jest pomyślny rozwojowej zmianie. Praca rozwojowa, w której podstawą rozwoju w organizacji jest zespół jest więc głębsza, łatwiejsza do wdrożenia w codzienną praktykę i trwalsza. Adekwatnie do bieżących potrzeb i możliwości poszczególnych członków zespołu, zespołu jako całości i organizacji.
